SPINaj naukę

„Koronawirus: dziennik z kwarantanny w Pekinie” (Francja, 2020)

Sébastien Le Belzic, francuski korespondent w Pekinie od 15 lat, stworzył jedyny możliwy reportaż w stolicy Chin: nieruchomy dziennik o pustym i zamarzniętym mieście i imponującym aparacie bezpieczeństwa, który zmusza ludność do życia w kwarantannie, nawet jeśli w metropolii jest tylko sto przypadków zarażonych. Wirusowi żandarmi, którzy w normalnych czasach odgrywają rolę informatorów reżimu, kontrolują wyjścia z kompleksów mieszkalnych, mierzą temperatury, zarządzają punktami kontrolnymi na skrzyżowaniach. Kamery termowizyjne monitorują zdrowie pasażerów przy wejściu do metra, które jest niezwykle puste, podobnie jak główne arterie miasta. Nieśmiało blogerzy i obywatele w sieciach społecznościowych próbują informować ludność, że istnieje wirus, który Pekin chce kontrolować bardziej niż ktokolwiek inny: wirus wolności.

W Chinach barierki wznoszą się wokół miast, prowincji, dzielnic i poszczególnych osiedli. W Pekinie mundurowi kontrolują wejścia i wyjścia z osiedla. Wszędzie jest tak samo. Aparat bezpieczeństwa partii komunistycznej i komitety osiedlowe, badające zachowania polityczne i społeczne mieszkańców, przekształciły się w żandarmerię wirusową. Sprawdzanie temperatury, kwarantanna w przypadku opuszczenia miasta, obowiązkowe maski.

Pekińczycy powoli zniknęli z powierzchni miasta. Zamknięci przez reżim, a także przez własny strach. Jedyny możliwy reportaż to nieruchoma kronika życia w zamknięciu. Choć dni zdają się puste, niosą wiele pytań odnośnie do przyszłości Chin.

Zero Days” (USA, 2016)

Zdobywca Oscara Alex Gibney odkrywa przed nami fenomen Stuxnet – samoreplikującego się wirusa komputerowego odkrytego przez ekspertów w 2010 roku. Złośliwe oprogramowanie, stworzone najprawdopodobniej przez amerykańskie i izraelskie cyberoddziały, było skierowane przeciw irańskim instalacjom nuklearnym. Jednak po tym, jak wirus skutecznie zainfekował komputery w Iranie, wymknął się spod kontroli i zaczął swobodnie się rozprzestrzeniać. Nikt nie zdawał sobie sprawy, że w ten sposób otwarto puszkę Pandory z bronią epoki cyfrowej. Gibney przybliża nam badania nad złośliwym oprogramowaniem o nazwie „Igrzyska Olimpijskie”, które może sparaliżować infrastrukturę całego kraju w zaledwie kilka sekund, nie pozostawiając śladu po jego twórcach. Film uświadamia, że właśnie przeżyliśmy pierwszą wojnę w cyberprzestrzeni. Nie potrzeba już sił militarnych i atomowych czy jednostek wojskowych, aby siać spustoszenie i śmierć. Gibney i jego rozmówcy: decydenci z amerykańskiego sektora wojskowego i agend wywiadu apelują o opamiętanie i kontrolowanie broni, która może łatwo wymknąć się spod kontroli i wpaść w niepowołane ręce. Dzisiejsza taktyka mocarstw polega na zaatakowaniu wirusem i ukryciu się. Konsekwencje takiego działania mogą być zupełnie nieprzewidywalne w wymiarze globalnym… Niestety, nieograniczona moc złośliwego oprogramowania, które może całkiem zniszczyć kraj wroga, sprawia, że inne państwa są wciąż gotowe lokować w badania miliardy dolarów.

„To już ostatnie dni” (Hiszpania, 2013)

Hiszpanię ogarnia epidemia, która rozprzestrzenia się po całym kraju. Mieszkańcy zostają uwięzieni wewnątrz budynków. Marc jest jednym z ocalałych. Postanawia odnaleźć swoją zaginioną dziewczynę Julię, jednak aby to zrobić musi wyjść z budynku, co grozi zarażeniem wirusem.

„Test na życie” (USA, 2013)

San Francisco, rok 1985. Apogeum epidemii AIDS. Frankie aspiruje do obsady przedstawienia realizowanego przez wiodącą na zachodnim wybrzeżu trupę taneczną. Pomijany podczas prób, mylący się w trakcie ćwiczeń nawiązuje trudną przyjaźń z weteranem sceny Toddem, którego częste wizyty w klubach, przygodne znajomości i okazjonalne używanie narkotyków zyskują mu renomę ancymonka trupy. W tle dramatu czai się atakujący z ukrycia wirus HIV, niepewność drogi jego przenoszenia, objawów i tożsamości ofiar. Na scenie, na której występują Frankie i Todd każdy może być nosicielem, każdy może nosić w sobie potencjalny wyrok śmierci. Debiut weterana sceny tanecznej Chrisa Masona Johnsona w choreografii Sidry Bell zdobył główne nagrody na festiwalach Tampa i Outfest.

„Korpo” (USA, 2017)

Tajemniczy wirus sprawia, że pracownicy korporacji tracą nad sobą kontrolę. Szklane biurowce wypełnione pracownikami rozmaitych korporacji to wręcz idealne środowisko życia... dla mikrobów, bakterii i innych zabójczych wirusów. Zwłaszcza zaś dla tych, które sprawiają, że łagodni jak baranki pracownicy open space’ów stają się żądnymi krwi zabójcami. Derek Cho (Steven Yeun) został właśnie niesprawiedliwie zwolniony z pracy. Nie zamierza jednak poddać się i swej posady bez walki. W obliczu chaosu wywołanego atakiem tajemniczej choroby i kwarantanną, którą objęty został cały budynek firmy mężczyzna rozpoczyna prywatna wojnę  z korporacyjną wierchuszką.