Zagraj na wystawie “Make Music”, na którą od 6 września 2025 zaprasza Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy w Toruniu! To interaktywna podróż do świata dźwięków, a jej głównym celem jest rozbudzenie w nas radości z tworzenia muzyki!
Na wystawie znajdziecie 14 interaktywnych eksponatów, które pozwolą Wam nie tylko usłyszeć dźwięk, ale przede wszystkim go tworzyć, badać i przekształcać. Wystawa pobudzi Waszą kreatywność, bo tu nauka i muzyka spotyka się z zabawą!
Autorem wystawy jest Michael Bradke, muzyk i pedagog, twórca Mobiles Music Muzeum w Düsseldorfie.
Wystawa to interaktywne doświadczenie, które odbywa tournée po całym świecie, pozwalając zwiedzającym tworzyć muzykę za pomocą interaktywnych rzeźb dźwiękowych i instrumentów wykonanych z materiałów codziennego użytku, takich jak rury PCV. Wystawa „Make Music!” łączy interaktywne eksponaty z warsztatami i występami, koncentrując się na tworzeniu muzyki dla osób w każdym wieku poprzez pozytywne i inspirujące doświadczenia.
Ostatnio, wystawa gościła w centrum nauki w Auckland w Nowej Zelandii, teraz czas na Toruń!
Otwarcie wystawy dla odwiedzających interaktywne wystawy w budynku MW1 poprzedziła konferencja prasowa z udziałem autora, którą Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy zorganizowało w dniu 5 września 2025 roku.
CNMW zaprasza całe rodziny – dzieci i dorosłych! Przyjdź i przekonaj się, jak fascynujący może być świat muzyki, kiedy zamiast tylko słuchać – zaczynamy grać, eksperymentować i tworzyć!
OPIS EKSPONATÓW WYSTAWY MAKE MUSIC
JAK ZACZĄĆ?
Stań na podeście. Kołysz się do przodu i do tyłu, zmieniając położenie środka ciężkości ciała. Balansując, szarp strunę i uważnie słuchaj. Spróbuj zagrać jakąś melodię!
ZARAZ, ZARAZ…
Czyżby twoje ruchy wpływały na wysokość dźwięku?! EUREKA!
Na wysokość dźwięku struny wpływa jej grubość, długość i to, jak mocno jest naciągnięta. Gdy pochylasz się w stronę struny, ciężar twojego ciała naciąga ją. Gdy odchylasz się do tyłu, naprężenie struny się zmniejsza. Im bardziej napięta jest struna, tym szybciej może drgać. Takie szybkie drgania (mówimy: o dużej częstotliwości, bo struna drga bardzo często), słyszymy jako wysoki dźwięk. Drgania o niskiej częstotliwości – jako niski dźwięk. Luźnej struny zupełnie nie słychać! W instrumentach strunowych, takich jak gitara, do regulowania naprężenia strun służą stroiki. Kręcąc nimi, ustalasz wysokość dźwięku strun.
STRESZCZENIE:
Waga strunowa to instrument, na którym kontrolujesz dźwięk własnym ciałem. Stając na podeście i balansując, napinasz lub luzujesz strunę. Gdy pochylasz się do przodu, zwiększasz jej napięcie – dźwięk staje się wyższy. Gdy się odchylasz, napięcie spada – dźwięk robi się niższy. Wysokość dźwięku zależy od grubości, długości i napięcia struny. To samo działa w gitarze, gdzie do strojenia używa się stroików.
JAK ZACZĄĆ?
To zabawa dla dwóch osób. Przejdź tam i z powrotem po sznurku jak po równoważni. W tym czasie druga osoba niech szarpie linkę jak strunę (najlepiej tuż przed wyższym progiem).
ZARAZ, ZARAZ…
Czyżby chodzenie po strunie wpływało na wysokość dźwięku? EUREKA!
Gdy chodzisz po strunie, zmieniasz długość tej jej części, która podlega drganiom – dlatego zmienia się wysokość dźwięku. Im dłuższa jest struna, tym niższy wydaje dźwięk. Jedyna struna Chodzonego jest długa i gruba, więc instrument ten zawsze dudni basem. To, co tutaj robią twoje stopy, podczas grania na większości zwykłych instrumentów strunowych jest zadaniem palców. Gitara, skrzypce, wiolonczela, kontrabas – by zmienić wysokość dźwięku, muzycy przyciskają struny palcami do gryfu.
STRESZCZENIE:
Chodzony to zabawa muzyczna dla dwóch osób. Jedna chodzi po strunie, druga ją szarpie. Ruchy osoby chodzącej zmieniają długość drgającej części struny, co wpływa na wysokość dźwięku – im dłuższa struna, tym niższy dźwięk. Struna w Chodzonym jest długa i gruba, więc wydaje niskie tony. Podobnie działa to w instrumentach jak gitara czy skrzypce, gdzie zmiana długości struny odbywa się palcami na gryfie.
JAK ZACZĄĆ?
Weź do ręki młotek i ostrożnie stukaj nim w butelki. Spróbuj zagrać jakąś melodię! Przyjrzyj się instrumentowi. Ile wody znajduje się w poszczególnych butelkach? Czy butelki są takiej samej wielkości?
ZARAZ, ZARAZ…
Im więcej wody zawiera butelka, tym niższy wydaje dźwięk, gdy się ją uderzy. Zauważ, że jeśli dmuchasz w szyjkę butelki, dzieje się odwrotnie! EUREKA!!
Wysokość dźwięku uderzanej butelki zależy od jej wielkości i ilości nalanej do niej wody. Im mniej wody znajduje się w butelce, tym wyższy wydaje ona dźwięk. To dlatego, że butelce z dużą ilością wody trudniej jest wykonywać szybkie drgania, bo dużą masę trudniej przyspieszyć i trudniej wyhamować. Napełniona wodą butelka drga wolniej, dostojniej, z mniejszą częstotliwością, co słyszymy jako niskie dźwięki. Lżejsze butelki, mniej napełnione wodą, mogą drgać z większą częstotliwością, co słyszymy jako wysoki dźwięk. Jednak jeśli dmuchasz do butelki, jak podczas grania na flecie, w drgania wprawiasz nie ścianki i wodę, lecz powietrze w butelce! Wówczas im więcej jest wody, tym niższy jest słup powietrza. W niewysokim słupie powietrza mieszczą się krótsze fale, o wysokiej częstotliwości, i butelka z wodą daje wtedy wyższy dźwięk. Im mniej wody, tym wyższy słup powietrza, dłuższe fale i niższy dźwięk.
STRESZCZENIE:
Gong butelkowy to instrument z butelkami wypełnionymi różną ilością wody. Uderzając w nie młotkiem, usłyszysz dźwięki – im więcej wody, tym dźwięk niższy, bo butelka drga wolniej. Im mniej wody, tym dźwięk wyższy. Ale przy dmuchaniu do butelki jest odwrotnie – wtedy drga powietrze, nie szkło. W tym przypadku więcej wody oznacza mniejszy słup powietrza i wyższy dźwięk, a mniej wody – dłuższy słup powietrza i niższy dźwięk.
JAK ZACZĄĆ?
Zaproś kilka osób do wspólnego muzykowania. Weź do rąk pałeczki i uderzaj nimi w drewniane płytki. Wykonujcie równocześnie tę samą sekwencję ruchów w różnych miejscach ksylofonu, np. dwa razy lewą, dwa razy prawą!
ZARAZ, ZARAZ…
Słowo „ksylofon” po grecku oznacza „drewno, które wydaje dźwięk”. Czy wysokość dźwięku zależy od długości płytki? EUREKA!
Im dłuższa płytka, tym niższy wydaje dźwięk. Im płytka jest krótsza, tym dźwięk jest wyższy. To dlatego, że w płytce najdłużej utrzymuje się ten dźwięk, którego długość fali jest najlepiej dopasowana do długości drewnianego klocka – tak, żeby mieściło się w niej dokładnie jedno wybrzuszenie fali. W długiej płytce mieści się długa fala. Gdybyśmy mogli zobaczyć drgania płytki gołym okiem, widzielibyśmy, że taka długa fala porusza się dość wolno. Mówimy, że ma małą częstotliwość , co słyszymy jako niski dźwięk. Krótkie fale z krótkich płytek są „żwawsze”, mają większą częstotliwość – czyli wyższy dźwięk. Jeśli chcesz wiedzieć, dlaczego płytki zamocowano w jednej czwartej ich długości, licząc od ich końców, odwiedź eksponat Wielki dzwon rurowy. Ksylofon prawdopodobnie pochodzi z Afryki. Niektóre instrumenty są tak duże, że musi na nich grać jednocześnie pięć osób! Muzycy nie grają z nut; znają na pamięć skomplikowane sekwencje ruchów, które powtarzają, przesuwają i modyfikują na gorąco podczas gry.
STRESZCZENIE:
Ksylofon to instrument z drewnianymi płytkami, w które uderza się pałeczkami. Im dłuższa płytka, tym niższy dźwięk; im krótsza – tym wyższy. Dzieje się tak, ponieważ długość płytki wpływa na częstotliwość drgań: długie płytki drgają wolniej (niski dźwięk), krótkie – szybciej (wysoki dźwięk). Ksylofon wywodzi się z Afryki, a muzycy grający na nim często uczą się skomplikowanych rytmów na pamięć, bez nut.
JAK ZACZĄĆ?
Weź do ręki pałeczkę i delikatnie uderzaj nią w dzwonki.
ZARAZ, ZARAZ…
Rurki są metalowe. Są różnej długości, ale mają tę samą średnicę. EUREKA!
Wysokość dźwięku wydawanego przez uderzoną rurkę zależy od kilku jej cech – długości, średnicy, materiału z jakiego jest wykonana i grubości ścianek. Te dzwonki wykonane są z aluminiowej rurki i różnią się jedynie długością. Im dłuższa rurka, tym niższy dźwięk. Im krótsza, tym dźwięk jest wyższy. To dlatego, że w rurce najdłużej utrzymuje się ten dźwięk, którego długość fali jest najlepiej dopasowana do długości rurki – tak, żeby w rurce mieściła się dokładnie jedna „górka” fali. Inne fale są wygaszane. W długiej rurce „przeżywa” tylko długa fala – czyli dźwięk o niskim tonie. W krótkiej rurce „przeżywa” tylko krótka fala, czyli dźwięk o wysokim tonie. Każdy „dzwonek” nawiercono w około 1/4 długości rurki. Nie ma to wpływu na drgania, gdyż rurka w tych punktach w ogóle nie wibruje. Punkty takie nazywamy „węzłami fali“.
STRESZCZENIE:
Dzwonki to metalowe rurki (z aluminium) o różnej długości, które wydają dźwięk po uderzeniu pałeczką. Im dłuższa rurka, tym niższy dźwięk; im krótsza – tym wyższy. Dzieje się tak, ponieważ każda rurka wzmacnia fale dźwiękowe dopasowane do swojej długości. Rurki są nawiercone w ¼ długości – w tzw. węzłach fali, które nie drgają, więc otwory nie wpływają na dźwięk.
JAK ZACZĄĆ?
Zaproś kilka osób do wspólnego muzykowania. Weź do rąk pałeczki i uderzaj nimi w drewniane płytki.
Zabawcie się w „rób to co ja”! Siedząc w różnych miejscach przy ksylofonie, wykonujcie równocześnie tę samą sekwencję ruchów, np. dwa razy lewą, dwa razy prawą!
ZARAZ, ZARAZ…
Słowo „ksylofon” po grecku oznacza „drewno, które wydaje dźwięk”. Czy wysokość dźwięku zależy od długości płytki? EUREKA!
Im dłuższa płytka, tym niższy wydaje dźwięk. Im płytka jest krótsza, tym dźwięk jest wyższy. To dlatego, że w płytce najdłużej utrzymuje się ten dźwięk, którego długość fali jest najlepiej dopasowana do długości drewnianego klocka – tak, żeby mieściło się w niej dokładnie jedno wybrzuszenie fali. W długiej płytce mieści się długa fala. Gdybyśmy mogli zobaczyć drgania płytki gołym okiem, widzielibyśmy, że taka długa fala porusza się dość wolno. Mówimy, że ma małą częstotliwość , co słyszymy jako niski dźwięk. Krótkie fale z krótkich płytek są „żwawsze”, mają większą częstotliwość – czyli wyższy dźwięk. Ksylofon prawdopodobnie pochodzi z Afryki. Niektóre instrumenty są tak duże, że musi na nich grać jednocześnie pięć osób! Muzycy nie grają z nut; znają na pamięć skomplikowane sekwencje ruchów, które powtarzają, przesuwają i modyfikują na gorąco podczas gry.
STRESZCZENIE:
Ksylofon podłogowy to duży instrument z drewnianymi płytkami, na którym można grać w kilka osób. Im dłuższa płytka, tym niższy dźwięk; im krótsza – tym wyższy. Dzieje się tak, ponieważ długość płytki wpływa na częstotliwość drgań: długie drgają wolniej (niski ton), a krótkie szybciej (wysoki ton). Ksylofon wywodzi się z Afryki, a muzycy uczą się gry z pamięci, tworząc i modyfikując rytmy w trakcie wspólnego grania.
JAK ZACZĄĆ?
Załóż słuchawki. Weź do ręki pałeczkę. Delikatnie uderzaj w drewniane płytki. Słuchaj, jak grają twoi sąsiedzi!
ZARAZ, ZARAZ…
Nie słyszysz uderzanego pałeczką drewna, lecz mnóstwo innych dźwięków! EUREKA!
Drewniane płytki są połączone z samplerem, urządzeniem, które odtwarza krótkie fragmenty nagranej wcześniej muzyki. Zbudujcie z tych cegiełek utwór muzyczny! Żeby się to udało, wszyscy grający muszą słuchać się nawzajem i grać w jednym tempie. Inaczej powstanie tylko chaos… co oczywiście też może być świetną zabawą!
STRESZCZENIE:
Ksylofon z samplerem to instrument, który zamiast dźwięku drewna odtwarza nagrane wcześniej próbki muzyczne. Uderzając w płytki, uruchamiasz różne dźwięki. Wspólnie z innymi możesz z tych „cegiełek” stworzyć utwór – ważne, by grać w tym samym tempie i słuchać się nawzajem. Jeśli nie – powstanie muzyczny chaos, który też może być ciekawą zabawą!
JAK ZACZĄĆ?
Znajdź kilku przyjaciół. Wtłaczajcie powietrze do rur. Zwróć uwagę, że każda z nich wydaje inny dźwięk. Spróbujcie skomponować utwór muzyczny!
ZARAZ, ZARAZ…
Czy długość piszczałki wpływa na dźwięk? EUREKA!
Powietrze w piszczałce zaczyna wibrować, gdy ją pompujesz. Długość piszczałki określa drgania, które będą w niej występować. Dla każdej długości piszczałki jest więc inny dźwięk. Organy i Fletnia Pana to dobre przykłady instrumentów, które działają w ten sposób. Jeśli ustawisz wszystkie piszczałki w rzędzie według długości, oznacza to, że ustawiłeś również wszystkie dźwięki piszczałek w rzędzie od najniższego do najwyższego! Nawiasem mówiąc, organy, które tu widzicie, wykorzystują gamę składającą się z zaledwie pięciu nut (gama pentatoniczna), która skacze w odstępach co cały ton, a nawet półtora tonu – są to skoki, które wyraźnie słyszycie – i widzicie!
STRESZCZENIE:
Organy piszczałkowe to instrument, w którym powietrze wprawia w drganie piszczałki różnej długości. Każda piszczałka wydaje inny dźwięk – im dłuższa, tym niższy dźwięk. Podobnie działają organy kościelne i fletnia Pana. Piszczałki ustawione według długości tworzą skalę od niskich do wysokich tonów. Ten instrument korzysta z gamy pentatonicznej – składającej się z pięciu dźwięków, oddalonych od siebie o cały lub półtora tonu.
JAK ZACZĄĆ?
Znajdź sobie partnera do zabawy! Weź czystą słomkę i włóż jej końcówkę do srebrnego otworu nad korbką i dmuchnij. W tym samym czasie twój partner niech energicznie zakręci korbką w lewo. Po zabawie nie zapomnij wyrzucić słomki do kosza.
ZARAZ, ZARAZ…
Im szybciej obracasz korbką, tym wyższy dźwięk wydaje wyjąca syrena. Im mocniej dmuchasz, tym jest głośniejsza. EUREKA!
Gdy strumień powietrza wpada w otwór w wirującym dysku, przelatuje przezeń ze świstem. Jeśli nie trafi na otwór odbija się od tarczy. Powietrze jest więc na przemian „ściskane” (kiedy przechodzi przez otwór) i „odbijane” (kiedy dysk zatrzymuje strumień powietrza). Gdy tarcza obraca się szybciej, ściskanie i odbijanie następuje częściej. Powietrze drga z większą częstością, co słyszymy jako wyższy dźwięk. Dysk ma 110 otworów. Gdy wiruje z prędkością, powiedzmy, czterech obrotów na sekundę, w sekundzie mieści się 440 cykli „ściśnięcia” i „odbicia” powietrza. Fizycy nazywają to częstotliwością 440 herców.
STRESZCZENIE:
Syreny to urządzenia, które wydają dźwięk dzięki przepływowi powietrza przez wirujący dysk z otworami. Im szybciej kręcisz korbką, tym wyższy dźwięk – bo powietrze drga częściej. Im mocniej dmuchasz, tym dźwięk jest głośniejszy. Dźwięk powstaje, gdy powietrze na przemian przechodzi przez otwory i odbija się od tarczy. Częstotliwość tych drgań (np. 440 razy na sekundę = 440 Hz) określa wysokość dźwięku.
JAK ZACZĄĆ?
Załóż słuchawki. Powiedz coś do mikrofonu lub zaśpiewaj swoją ulubioną piosenkę. Nie zbliżaj ust do mikrofonu bardziej niż na 10 centymetrów, wtedy lepiej usłyszysz dźwięki!
ZARAZ, ZARAZ…
Mikrofony sprawiają, że twój głos przypomina popiskiwanie myszy, ryk potwora, rozbrzmiewa niczym w katedrze albo jak echo w górach. EUREKA!
Nasz głos jest uniwersalnym instrumentem, którego używamy bez przerwy. Zaczynamy od pierwszych krzyków zaraz po urodzeniu. Zanim nauczymy się mówić, dźwięki które wydajemy, przypominają mniej lub bardziej śpiew. Dopiero później zaczynamy formułować pierwsze słowa! Ludzie uwielbiają śpiewać w górach, w kościołach czy pod prysznicem. To dlatego, że w tych miejscach słyszymy siebie lepiej. Przy muzycznym stole, dzięki elektronice, usłyszysz siebie pod prysznicem czy w górach. Ale uważaj, możesz się też stać robotem, potworem lub … małą myszką!
STRESZCZENIE:
Transformator głosu to urządzenie, które zmienia brzmienie twojego głosu. Mów lub śpiewaj do mikrofonu w słuchawkach, a usłyszysz siebie jako myszkę, potwora, echo czy głos w katedrze. Dzięki elektronice możesz eksperymentować z dźwiękiem – tak jak naturalnie robimy to w górach, kościołach czy pod prysznicem, gdzie lepiej słyszymy własny głos.
JAK ZACZĄĆ?
Załóż słuchawki. Stukaj w ikonki i kształty widoczne na stole. Każde dotknięcie uruchamia inny dźwięk! Słuchaj uważnie – może uda ci się stworzyć melodię?
ZARAZ, ZARAZ…
Czy różne kształty brzmią inaczej? EUREKA!
Każda ikona na stole odpowiada innemu dźwiękowi. Dotykając różnych kształtów, zmieniasz to, co słyszysz. To tak, jakbyś grał na kolorowym, cyfrowym instrumencie! Zdejmij słuchawki i obejdź stół. Zobacz, co słychać u innych! Czy możesz rozpoznać, który kształt wydaje który dźwięk?
STRESZCZENIE:
Stół dźwiękowy obrazkowy to interaktywny instrument, na którym dotykając różnych ikon i kształtów, uruchamiasz różne dźwięki. Każdy kształt odpowiada innemu dźwiękowi, dzięki czemu możesz tworzyć melodie. To jak gra na kolorowym, cyfrowym instrumencie — można też słuchać, co grają inni, i rozpoznawać dźwięki przypisane do poszczególnych kształtów.
JAK ZACZĄĆ?
Załóż słuchawki i uderzaj pałeczkami w panel bębna. Naciśnij guzik za panelem. Zagraj jeszcze raz.
ZARAZ, ZARAZ…
Słyszysz albo tylko swój bęben, albo wszystkie bębny znajdujące się na stole! EUREKA!
Pod panelem bębna znajduje się czujnik, który zamienia informację o uderzeniu w sygnał elektryczny. Sygnał jest mierzony i przekładany na wartości nutowe, a następnie uruchamia urządzenie, w którym zapisane są próbki (sample) bębnów. Na tej samej zasadzie działa perkusja elektroniczna. Użyj przycisku, jeśli chcesz słyszeć w słuchawkach, co grają twoi sąsiedzi przy stole – w ten sposób możecie zagrać wspólny koncert bębnowy. Gdy włącznik ustawisz w drugiej pozycji, usłyszysz tylko swój bęben. Możesz się wówczas skupić na tym, co grasz.
STRESZCZENIE:
„Uderz w stół” to elektroniczny instrument perkusyjny, gdzie uderzając pałeczkami w panel bębna, czujnik przekształca uderzenia na dźwięki bębnów zapisane jako próbki (sample). Możesz słyszeć tylko swój bęben lub całą perkusję od innych grających przy stole, co pozwala na wspólną grę lub skupienie się na własnej partii.
JAK ZACZĄĆ?
Załóż słuchawki. Stukaj w ikonki. Posłuchaj, jak grają inni obok!
ZARAZ, ZARAZ…
Każda ikonka to inny dźwięk! EUREKA!
Ikonki są podłączone do samplera. Sampler odtwarza króciutkie fragmenty muzyki – to takie muzyczne klocki. Możesz je układać i tworzyć własny kawałek! Ale pamiętaj – działa to tylko wtedy, kiedy wszyscy słuchają siebie nawzajem i grają równo w rytmie. Jeśli nie… powstanie wielki muzyczny bałagan – który też może być super zabawą!
STRESZCZENIE:
Zapętlony stół to interaktywny instrument, gdzie stukając w różne ikonki, odtwarzasz krótkie próbki muzyczne (samplery). Możesz tworzyć własne utwory, układając te dźwiękowe „klocki”. Ważne jest, aby wszyscy grający słuchali się nawzajem i trzymali tempo — inaczej powstanie muzyczny chaos, który też może być zabawny.
JAK ZACZĄĆ?
Umieść słuchawki na uszach. Ostrożnie naciskaj kolejne ikony znajdujące się przed Tobą.
ZARAZ, ZARAZ…
Dźwięki, które słyszysz są dziwne, ale w pewnym sensie znajome! Czy pod każdą ikoną kryje się inny dźwięk? EUREKA!
Pod tarczami z ikonami ukryte są przełączniki wrażliwe na nacisk. Przełączniki działają jak klawisze keybordu i pozwalają na słuchanie wcześniej nagranego dźwięku. Twoje ciało ciągle jest zajęte wytwarzaniem różnego rodzaju dźwięków. Czasem wytwarzasz dźwięki świadomie, a czasem nie. To jest język, którego używa Twoje ciało, aby „powiedzieć Ci”, czy wszystko z Tobą w porządku w czasie gdy jesteś smutny, czy wtedy gdy się zakochasz. Ale to nie tylko informacja dla Ciebie. Wszędzie na świecie ludzie rozumieją różne dźwięki bez używania słów. A więc każdy kto słucha muzycznej mowy ciała potrafi lepiej rozpoznawać uczucia!
STRESZCZENIE:
Stolik EMO to instrument, na którym naciskając ikony, odtwarzasz różne dźwięki przypominające muzyczną mowę ciała. Pod ikonami są przełączniki, które aktywują nagrane dźwięki. Te dźwięki to jak język ciała – sygnały o naszych emocjach, które są uniwersalne i pomagają rozpoznawać uczucia bez słów.
JAK ZACZĄĆ?
Weź do ręki pałeczkę i ostrożnie uderzaj w kamienne płytki. Wraz z innymi zwiedzającymi spróbujcie zagrać jakąś melodię! Przyjrzyj się uważnie płytkom. Z czego są zrobione? Jakie mają wymiary i grubość?
ZARAZ, ZARAZ…
Kamienne płytki litofonu wyglądają podobnie, a mimo to wydają różne dźwięki! Dlaczego? EUREKA!
Nazwa tego instrumentu wywodzi się z języka greckiego od słów „kamień” i „dźwięk”. Wysokość dźwięku płytki zależy od jej grubości. Płytki wykonane są z wapienia. Cienkie wydają niskie dźwięki. Dźwięk grubych jest wyższy. To dlatego, że grubsze płytki są sztywniejsze. Sztywne ciało można przyrównać do twardej sprężyny, takiej którą trudno rozciągnąć i również trudno ścisnąć. Odkształcone, ugięte, bardzo szybko “prostuje się”, dlatego jego drgania są szybkie. Co innego wiotkie ciała – te drgają wolniej. Drgania o dużej częstotliwości mają wysokie brzmienie (jak cieniutkie brzęczenie szybko poruszających się skrzydeł komara); drgania o niskiej częstotliwości dudnią basem, jak odgłos kroków słonia: bam, bam, bam. Użyte płytki są typowymi płytkami ceramicznymi znanymi z kuchni i łazienek. Mieszkańcy Azji grali na kamiennych instrumentach tysiące lat temu!
STRESZCZENIE:
Litofon to instrument z kamiennych płytek, które różnie brzmią w zależności od swojej grubości. Cieńsze płytki wydają niższe dźwięki, a grubsze — wyższe, ponieważ są sztywniejsze i drgają szybciej. Kamienne płytki wykonane są z wapienia, a podobne instrumenty znane były już tysiące lat temu w Azji.
Wystawę „Make Music” możecie zwiedzać od 6 września w budynku głównym MW1, do 6 stycznia 2026 roku.
